Reisverslag Oby's oom Rolf
oby.nl menu
Oby's foto's
Dagboek
Oby in cijfers
Oby's eerste keer
De naam Oby
Reageren?
Oppas-& logeertips
Geboortekaartje
E-mail
Stamboom
Oby's huis
Routebeschrijving
Home
Rolf, de oom van Oby, reist met Alice (zijn vriendin) en hun dochter Bo van april 2003 tot en met november 2003 door Australië, Nieuw-Zeeland en nog een paar tropische eilanden. Hieronder vind je het persoonlijke reisverslag van Rolf. De redactie van oby.nl wil iedereen er graag op wijzen dat ze geen enkele zeggenschap heeft gehad over de inhoud en ook niet verantwoordelijk is voor taalfouten (lees het verslag en je zult deze opmerking begrijpen).
Zo snel hebben jullie nog nooit een update gekregen. Maar ik heb er lol in gekregen dus hierbij volgt het verhaal over Kiwiland. Ik zou aanraden om voor het lezen de paraplu’s erbij te halen, Alu regenpakken aan te trekken en de Zuidwester stevig vast te knopen.
1 september
Na een vlucht van 3 uur komen we aan in Christchurch. Dit is de grootste
stad van het Zuid-eiland met zo’n 450.000 inwoners. Het doet allemaal erg
Engels aan met groene parken en van die typische Engelse zandstenen
gebouwen. We gaan een hapje eten en pakken een tafel dicht bij het
openhaardvuur, want het is duidelijk een stuk kouder hier. Uiteraard
bestellen we lamsvlees in een land waar 43 miljoen schapen wonen (10x zoveel
als mensen). De vlucht was trouwens prachtig, want je ziet mooie besneeuwde
bergtoppen en brede rivieren onder je voorbij vliegen. Aangezien we een
dagje te vroeg zijn hebben we een hotel tegenover genomen tegenover de
kathedraal.
2 september
Vandaag verkennen we de stad en kopen wat extra warme spullen in voor Bo
(truitjes, maillootjes etc.. Eind van de dag gaan we de camper weer
oppikken. Wederom aardig nieuw en hij ziet ervan binnen goed uit.
Traditioneel veel boodschappen doen en we kunnen op weg.
3 - 4 september
We vertrekken via Lyttelton richting de Banks Peninsula. De rit is
waanzinnig mooi. We zijn beiden meteen super enthousiast over het landschap.
Uiteindelijk eindigen we in Akaroa, een oud Franse settlement met inderdaad
franse straatnamen, maar de croissants zijn echt klote!!!! Met Bo gaan we
lekker op de Trampoline springen, vindt ze leuk!!!!
Op 10 september zijn Harald en Karin 10 jaar getrouwd en we gaan een videootje in elkaar draaien. Het uiteindelijke resultaat is wat een rough cut, maar we zijn wel tevreden. Zeker het Champagne spuiten was lachen!!!! Snel opsturen en hopen dat het erop tijd is!!We eindigen in de wereldplaats Geraldine!!!
5 – 6 september
Het rijden door NZ is waanzinnig mooi. Alice en ik zijn er stil van. Bo is
ook erg enthousiast, maar dan met name ten aanzien van de schapen. Elke
schaap wordt vrolijk toegezwaaid dus ze heeft aan het einde van de dag een
lamme arm. We lunchen aan Lake Pukaki (het is trouwens prachtig weer!!!) Het
meer heeft een prachtige kleur en de besneeuwde bergtoppen weerschijnen op
het water, we zijn verkocht. Met Bo gaan we stenen “zeilen” op het water. Bo
haalt 1 keer en mijn steen gaat 7 keer!!!! We vervolgen onze tocht naar Mt
Cook. Dit is de hoogste berg van NZ (3755 mt). Het weer is erg helder en de
piek is te zien. Dat schijnt bijzonder te zijn dus we gaan maar meteen een
wandeling maken richting de Tasman Glacier waarvandaan je de piek erg goed
kan zien. Het is echt genieten van het landschap. We gaan wild kamperen aan
de voet van de berg en er ligt nog sneeuw. Sneeuwballen gevecht!!!!!!! Het
is goed koud s’nachts. De volgende ochtend is het weer duidelijk anders en
we gaan een wandeling door de Hooker Valley maken. Wilde rivieren en
wiebelende hangbruggen!!!
We rijden richting Oamara, schijnt een historische stad te zijn, maar dat valt redelijk tegen. Bij de Yellow Eyed Pinguin Colony staan we in een klein hutje met een aantal anderen naar 1 pinguin te staren. Niet echt spannend, maar goed deze pinguins is dan wel erg bijzonder (not).
7 – 9 september
We gaan op weg naar Dunedin via de kust. Bij de vuurtoren van het plaatsje
Moeraki gaan we naar Fur Seals kijken. Eerst lijken ze er niet te zijn,
totdat we ongeveer over 1 struikelen. Er liggen een stuk of 5 van die
beesten lekker te zonnen en we kunnen best dichtbij komen, onwijs lachen! Bo
wil ze graag aaien, maar dat vinden we toch maar niet goed tot groot
verdriet van Bo.
Vanuit Dunedin maken we een trip met de Taieri Gorge Railway. De rit gaat door een prachtig ruig landschap is werkelijk prachtig. De aanwezig japanners laten hun camara’s vrolijk klikken giechelen erop los. We nemen aan dat ze het ook leuk vinden. In de namiddag lekker spelen in de speeltuin met Bo (weer een trampoline).
Alice heeft het al een aantal dagen geschoten met de camper en het weer. Het is de afgelopen dagen aan het regenen en de donderwolken boven Alice zijn dan ook pikzwart. Bo en ik zijn regelmatig het bokje en we besluiten dat Alice alvast naar Queenstown (The adventure/thrillseeking Mecca of the world!!!) gaat. Ik ga met Bo richting het zuiden, de Catlins verkennen.
9 – 11 september
Alice heeft een aardig hotel voor zichzelf geregeld met uitzicht over lake
Wakatipu. En vermaakt zich met shoppen, wijntjes drinken en skiën. Ik
vermaak me met Bo en we rijden een beetje door het zuiden al is het wel erg
regenachtig. Op droge momenten gaan we snel naar buiten op zoek naar Royal
Albatrossen (spanwijdte 3 meter) en Sealions. We stoppen ook nog in
Invercargill, de meest zuidelijke stad van NZ. We staan op een soort
boederijcamping en Bo mag de lammetjes voeren! De kalfjes vindt ze een
beetje eng, maar ze wil wel eigenlijk de hele tijd kijken (“papa, baby koe
kijken”). In de auto hebben we de hele tijd een engelstalige Sesamstraat CD
aan. Het komt me de strot uit, maar Bo kan er uiteraard geen genoeg van
krijgen en weet mij op genadeloze manier te blackmailen door genadeloos te
gaan jenken als ik een keer Andre Hazes Live opzet (“Maar zij gelooft in
mij, zij ziet een toekomst voor ons allebei en vraagt nooit eens maak voor
mij eens vrij, zij weet dit gaat voorbijijijijijij!!!!!”)
We komen voorbij Queenstown, maar ik weet nog niet zeker of de donderwolken al zijn vertrokken dus ik ga wildkamperen aan Lake Wakatipu. Het weer is nu weer prachtig en zo waar kan ik buiten zitten en weer stenen zeilen met Bo.
12 – 15 september
Als we Alice gaan ophalen, staat ze al helemaal klaar in de skioutfit, dus
daar gaan we voor. We rijden naar Coronet Peak, zo’n 20km van QT en voordat
je het weet staan we op de latten. Bo gaat naar de crèche en we hebben
eindelijk tijd voor ons tweeën. Het is weer is wederom erg goed en het
uitzicht vanuit CP is prachtig. Je kijkt zo de vallei in en over het meer.
Je kan ook de Remarkebles zien wat een gebergte is wat regelmatig is
gebruikt voor de Lord of the Rings films. Het Zuid-eiland ziet er zeer LotR
waardig uit. Volgende dag gaan we weer skiën en Bo weer op de crèche,
helemaal goed.
Bo pakt nog een kappertje, maar gelukkig niet teveel er vanaf. Ondertussen ga ik jetboaten. Dit zijn ongelofelijk snelle en wendbare jetstream speedboaten. Je gaat vlak langs rotsen en maakt allemaal 360 graden draaien, onwijs lachen!!! Supersnel. Ik ben alleen kleddernat als ik eruit kom. Maar lekker lunchen bij het openhaardvuur van Eichhardt’s. We rijden naar Glenorchy, wat aan het einde van het meer ligt, mooie rit en in de kroeg kan je zelf plaatjes draaien, lachuh. We zetten Lou Reed op en daarna de Rolling Stones. We rijden door naar Paradise en ik ben helemaal verliefd op het landschap. Ik stel om wild te kamperen, maar Alice zegt dat ze foto’s moet ophalen (ja, maar dat kan morgen toch ook. Nee.) Later heeft Alice toch ook wel een beetje spijt.
We hebben een lekke band! We maken ons zorgen wat dat niet moet kosten, maar dat valt heel erg mee. 30 min later en slechts NZ$ 24.50 armer staan we weer buiten om richting Milford Sound te gaan. In het plaatsje Te Anau huren we sneeuwkettingen, want dat is verplicht als je naar MS gaat. MS is een grote Fjord en 1 van de topattracties van NZ, dus we zijn erg benieuwd. Het regent pijpenstelen. Aangekomen in MS parkeer ik de camper tegen een liggende boomstam en de hele achterbumper is totaal verbogen, bummer!!!!
16 – 21 september
We maken een cruise door MS, maar het regent nog steeds en de bewolking
hangt erg laag. We denken dat MS wel mooi is, maar ja. De kapitein van de
boot zegt dat de weg van MS naar Te Anua vanmiddag om 4 uur dicht gaat.
Zodra we van de boot af zijn gaan we als een speedboat ervandoor. Als we
boven aan de pas zijn begint het te sneeuwen en er staat een bord dat
kettingen aan moeten, maar een man stapt uit een auto en seint dat we door
kunnen rijden. Het is aardig glibberen met de camper, maar we komen door de
Homer Tunnel en vervolgen onze rit. Het is maar goed dat we zijn vertrokken,
want de weg blijft een week dicht! En de homer tunnel is helemaal
dichtgesneeuwd. Via Haast Pass komen aan de westkust terecht en het
glaciergebied. Dit staat bekend als een groot regengebied en dat klopt! 24
uur lang regent het, niet echt lachen. Maar wat wel erg leuk is, is dat we
Berry, Christel, Sep en Meroe weer tegenkomen. We zijn hun ook al
tegengekomen in Alice Springs en zij reizen nu ook door NZ heen. We gaan de
twee glaciers bezoeken, Franz Jozef en Fox. De laatste gaan we zelfs deels
beklimmen. Ik ga met Berry en Alice en Cristel gaan een dag later. We voelen
helemaal een ijsklimmer met stokken en ijzers onder de schoenen. De gletsjer
heeft een mooie diep blauwe kleur en ze schijnen bijzonder te zijn in de
betekenis dat er geen andere glestjers zijn die zo dicht bij de zee liggen
(+/- 10km) Berry en ik hebben alleen maar regen en komen totaal verkleund
terug, brrrrrrr. Die ochtend wilden we nog naar zeehonden gaan kijken aan
het strand, maar op een onverharde weg, kwam een tegenligger mij hard
tegemoet en na het inhalen, zakte de auto weg in de berm en vervolgens het
ravijn in!!!! Niet goed!!!!! Gelukkig stonden er bomen die auto opvingen. We
zijn gestopt en hebben ze uit de auto gehaald. Het waren Ozzies en ze
stonden uiteraard helemaal te shaken. Wij ook trouwens, maar goed wel goed
afgelopen. Ze vroegen niet om mijn gegevens dus ik nam aan dat zij ook
vonden dat het in ieder geval niet mijn schuld is.
Alice en Cristel hebben prachtig weer de volgende dag, dat zul je altijd weer zien. Na hun tocht rijden we door richting Hokitika en gaan wild kamperen aan lake Mahinapau. Het weer is prachtig en het uitzicht ook. Aan de ene kant zien we de besneeuwde bergtoppen en aan de andere kant horen we ook de zee ruizen. We stoken een vuurtje en eten pannenkoeken!!!!! Bo vindt het ook helemaal gezellig om speelkameraadjes te hebben!!!.
22- 24 september
We nemen afscheid van Berry, Cristel, Meroe en Seppie. Zij gaan weer terug
naar Oz om daar verder te reizen. Wij gaan naar Hanmer Springs via Lewis
Pass. Rit is weer prachtig. Na alle regen, besluiten we een hotelletje te
nemen. We relaxen wat en ik ga fietsen me Bo, toch vermoeiend die bergen.
Hanmer springs is bekend voor de thermische bronnen, maar op 1 of ander
manier komen we daar niet echt aan toe, hahahaha.
25 – 29 september
We gaan Kaikoura aan de oostkust. Dit is bekend omdat je met dolfijnen kan
zwemmen, maar de zee is te wild dus de trip gaat niet door. Wat wel magisch
is, is om naar zeehonden te kijken met de nogmaals de besneeuwde bergtoppen
op de achtergrond. We kunnen er geen genoeg van krijgen. De komende dagen
rijden we via Blenheim (heerlijk lunchen bij een wijnboer) en Nelson
richting het Abel Tasman NP wat in het noorden van het Zuid-eiland ligt. Ik
ga hier een tweedaagse wandeltocht maken (Abel Tasman Track) en Bo en Alice
blijven achter op “Old MacDonalds Farm. Een campground met koeien, schapen,
lama’s, alpaca’s, varkens, eenden, etc. Paradijs voor Bo die al best goed
brood kan gooien naar de beesten al ze het brood zelf niet op eet.
Ik ga vroeg op pad omdat ik bijna 20km moet lopen. Grote backpack op de rug met eten, water, slaapzak en een schone onderbroek natuurlijk. De track loopt langs de kust en het is mooi weer vandaag dus de omgeving is prachtig, helemaal mooie baaitjes en kleine strandjes terwijl door je een bepaalde vorm van regenwoud loopt. Tijdens de track moet je ook baaitjes oversteken die tijdens vloed onder water staan. S’avonds slaap ik in een hut met 14 andere op een slaapkamer. 3 hiervan zijn notoire snurkers! Aan Amerikanen en Zuid-Afrikanen leg ik uit dat Abel Tasman een NL-der was etc. Ik vertel ook maar van Brooklyn, Harlem en Wall street. Ze zijn allemaal zeer verbaasd en ik ben zowaar nog een beetje trots. Totdat ze terugkomen met slimme vragen over hash en redlight district (that is not where Amsterdam is about!!!!).
De tweede dag regent het knetterend hard en ik ben doorweekt. Minder leuk dan de eerste dag en mijn kleine teentje doen ook nog pijn (heel zielig). Ik vervul de track en neem een aqua taxi terug naar Mahau waar Alice en Bo zijn.
De volgende dag rijden we via de Queen Charlotte drive naar Picton waar we de Ferry richting Wellington nemen, oftwel het Noord-Eiland!!! De ferry is verlaat en zodra we de Cookstrait opgaan worden de golfen onwijs heftig. Iedereen grijpt naar de kotszakken, maar wij zitten helemaal onder de gingerpillen en ik blijf met Jeroen bellen totdat het minder wordt.
30 – 2 oktober
Aangezien het morgen Alice haar verjaardag is, hebben we een B&B geboekt. De
B&B ligt in Wellington in de wijk waar ook Peter Jackson (director LotR)
zijn studio’s heeft. Stella, de eigenares, heeft allemaal mooi verhalen
over dinertjes met PJ en Viggo Mortensen (kan goed afwassen), Orlando Bloom,
Elijah Wood etc. Onwijs lachen. S’avonds eten we in Edgewater met een bond
gezelschap: Ann, een joodse (met dito humor) vriendin van Stella, Margie,
een amerikaans journalist en Kate & Glenn, twee platte engelsen uit
Manchester op huwelijksreis. Grappige verhalen, leuke misunderstandings en
waanzinnig eten van Stella.
Er is er 1 jarig hoera, hoera, dat kun je wel zien dat is Alice!!!! De kamer is versierd en Alice krijgt een Jade hanger voorstellend een Tiki (maori, ben ff kwijt wat die ook weer betekend, was wel iets positiefs) en van Bo een plaatjesboek over NZ. Stella heeft een feestontbijt! We trekken de stad in en gaan naar Te Papa museum, heel erg gaaf!!!! Lunchen aan het water met een goed wijntje! En s’avonds weer lekker eten bij Stella. Dan begrijpen we dat haar man, Colin, longkanker heeft wat waarschijnlijk terminaal is. We praten er lang over en prijzen onszelf heel erg gelukkig dat we de reis maken en besluiten om 3x zoveel van te genieten dan we al deden!!!!
2 – 8 oktober
Wellington mag dan wel de hoofdstad zijn van NZ, maar heel bijzonder is het
ook weer niet (behalve Edgewater), dus we verlaten de stad. Het regent
knoeterend hard, niet echt opwindend.
We komen terecht in Lake Taupo, weer verbeterd niet echt dus ik ga naar de Film!!!!! Bad Boys II. Schieten, tieten en bandieten, precies wat ik nodig had. Als ik de bioscoop verlaat zijn de beelden van het zonnig Miami snel verdwenen. We rijden meteen door naar Napier. Dit is een stadje aan de oostkust met heel veel Art Deco gebouwen, mooi om te zien. Ze noemen zichzelf het Miami van het zuidelijk halfrond!!! We gaan ook naar Hastings wat ook een aantal Art Deco gebouwen heeft en bezoeken nog een dolfijnen show. Alice wil met ze zwemmen maar het water is toch iets te koud, aldus. Vanaf Te Mata Peak (een heuvel/berg van 400mt hoog) heb je prachtig uitzicht over de regio. De heuvelachtige weilanden zijn diepgroen van kleur, heel mooi. We keren terug naar lake Taupo waar we een geiserveld bezoeken (craters of the moon) en de Huka falls. Nogmaals naar de bioscoop, nu naar Pirates of the Caribean!!!
Bo kan inmiddels al heel goed “slaap kindje slaap” zingen (hoe zou dat nu toch komen) en ook het krokodillen lied van de kindergarten CD (ook deze ceedee komt mijn strot uit, maar goed is door Rotterdammers gemaakt, he).
We vertrekken naar Rotorua en ik ga zwemmen in de Butcher’s Pool. Dit is thermische pool en het stinkt naar zwavel, maar schijnt goed te zijn voor allerlei kwaaltjes. In Roturua zijn nog meer geisers en dampende/pruttelende modderpoelen. Ook staat deze regio bekend als erg belangrijk voor de Maori’s. De Maori’s hebben trouwens een heel andere positie in de maatschappij dan de Abo’s van Oz. Ze zijn meer geintegreerd en hebben ook veel meer strijd geleverd toen de Pakeha’s (europeanen) kwamen. De Maori’s zijn ook erg trots op hun achtergrond en cultuur. De Maori taal is naast het Engels de officiële taal van NZ. We bezoeken een maori dorpje (Te Whakarewarewa, probeer dat maar eens uit te spreken) met een hoog lokaal Volendam gehalte, maar ja, we zijn toeristen. Onder andere wordt een Haka gedaan. Dit is een oorlogsdans met veel grote ogen en lange tongen!!! Ondertussen ben ik nog gaan white water raften, lachuhh. Korte maar heftige trip. Hoogtepunt is een waterval van 7 meter waar je met je bootje vanaf gaat, aardig gek! En koud!
Alice krijgt er geen genoeg van en we gaan de volgende dag voordat we Rotorua verlaten nog een keer naar een Maori dorpje. Beetje zelfde laken en pak, iets slicker, maar Alice is nu tevreden gesteld. Op naar Waitomo Caves!!! Het regent nog steeds veel dus we gaan maar onder de grond!
9 - 10 oktober
Waitomo Caves zijn bekend om de Glowwormes. Dit zijn eigenlijk vliegen,
anyway, ze geven licht in het donker heel speciaal!!! Met een toer, rijd ik
naar een weiland waar in een bosje een ingang naar een grot zit. Hier gaan
we 35 mt abseilen in de grot, vervolgens met een flying fox vlieg je nog
dieper de grot (+/- 55mt. Via een ondergrondse rivier, black water raften op
een autobinnenband en vervolgens door de rivier wadend weer naar boven via
watervalletjes, smalle gangetjes. Dit was dus echt superkicken!!!!!!!!! Oh
ja we hebben ook glowworms bekeken. Alice heeft last van hoogtevrees dus ze
doet een andere minder sensationele trip, ze heeft toch wel spijt! We rijden
door naar Auckland, de grootste stad van NZ met 1,2 miljoen inwoners.
11 – 16 oktober
We blijven niet in Auckland, maar gaan naar het North Land. We blijven
hangen bij Sheepworld in Warkworth. S’avonds spelen de All Blacks (NZ rugby
team) hun eerste wedstrijd voor de worldcup. NZ is al weken in alle staten
(a la in NL met een EK/WK) en we kijken samen met Tiger (een maorische
houthakker) naar de aftrap. Deze gebeurd niet voordat de all blacks hun Haka
hebben gedaan. Mooi om te zien, de tegenstander Italie was blijkbaar toch
erg onder de indruk want ze krijgen indrukwekkend op hun lazer. Met Tiger
kletsen we bij over Maoricultuur. De volgende dag bezoeken we een echte
schapenshow. Het is allemaal redelijk kneuterig, maar de degene die de show
doet is erg enthousiast!!! Hij vertelt met veel liefde over zijn hond Blitz
die ondertussen de schapen opdrijft. We moeten schapen “draften” (kleurtjes
uit elkaar houden) en er wordt voor ons nog een schaap geschoren, wat Bo
doodeng vindt, tot we haar uitleggen dat het schaapje naar de kapper gaat en
dan is het weer goed. Hoogtepunt van de show......lammetjes melkgeven, heel
schattig allemaal.
We eindigen in Waipoua Forest aan de westkust van North Land. Onderweg hebben we het Kauri museum bezocht, waar uitgebreid wordt uitgelegd hoe je bomen kan zagen en hoop lokale folklore. Niet echt de moeite waard, het kan worden afgedaan als een poging om historie te creëren (en deze zaagmachine kwam in 1896 uit Engeland, dat soort informatie. Kauri’s zijn enorme bomen die de blanken bijna allemaal hebben omgezaagd, behalve dus in....Waipoua Forest. Ze zijn echt huge!!!!! Niet super hoog, maar ze hebben enorme brede stammen, machtig om te zien en sommige zijn 2000 jaar oud!!!!!!
We besluiten om niet naar het meest Noordelijke puntje (Cape Reinga) van NZ aangezien we.....tijdgebrek hebben, jaja, ook ons kan dat overkomen. Tijdgebrek is natuurlijk relatief. We willen ons niet haasten dat is meer de waarheid. We steken over van de westkust naar de oostkust en komen terecht in Paihia. Hier kunnen we een nieuwe poging wagen om met dolfijnen te zwemmen. We maken een cruise door de Bay of Islands. Het is echt prachtig, een soort Whitsunday Islands van NZ. Geen dolfijnen gezien, tot 15 min voor het einde. Ze springen uit te water om ons te groeten en komen richting de boot gezwommen. Zwemmen met ze doen we niet, het water is koud en het waait heel hard (blijven toch mooi weer mensen).
We gaan op pad naar Tutukaka, een klein plaatsje van waaruit je duiktrips kan maken naar de Poor Knights Islands. Dit is 1 van top 10 divesites ter wereld, aldus de duikorganisatie. Alice gaat niet mee, want ze krijgt snel last van haar oren. Het water is echt super koud, ondanks de dubbele wetsuit. We zien carpetsharks, Longtailed en Eagle Ray’s en een aantal grote Morenen. Locatie is erg mooi, maar geef mij maar de tropische wateren met 25+ graden. Aan boord krijg je de indruk alsof niemand meer 2 of 3 weken 25+ of vakantie gaat. De Denen zijn een 10 maanden weg. Een Amerikaan is een 1 jaar onderweg, Canadezen zijn 2,5 JAAR weg!!!! (wat ga je doen als je terug bent? Mijn trip naar Zuid-Amarika plannen, yeah right, no serieus). Iedereen kijkt de Fransen die 2 maanden de tijd hebben wat meelijwekkend aan, zo weinig tijd!
We blijven na mijn duiktrip staan aan het strand van Woolshed Bay (wildkamperen) het is dan ook heel erg mooi weer!!!!!!!!! Genieten van de zonsondergang en een beetje ouwehoeren met een man from OZ. Auckland komt weer in de buurt. We overnachten in Shakespear park op Whangaparaoa Pensinsula. Het mooie is dat je uitkijkt op Downtown Auckland en de lichtjes van de stad langzaam aangaan. Ondertussen belt Papa Otto om bij te kletsen. Hij is nu met Linda bij Jan & Tess in Sydney.
17 – 19 oktober
We gaan in Devonport (een historische suburb van A) de Ferry naar het CBD
van A. Uiteindelijk komen we uit in de wijk Parnell. Kijk dat is goed!!!!
Restaurantjes, gallarietjes en shoppen voor Bo, want nu moeten weer jurkjes
voor Frans Polonesie worden gekocht!!!! A is een prettige stad, niet super
mooi, maar wel relaxed. Landmark van de stad is de skytower waar we van het
uitzicht genieten. S’avonds eten met Bryan en Elisabeth. Bryan heb ik
ontmoet tijdens het duiken en hij is Amerikaan uit California (jullie
begrijpen veel makkelijke grappen over The Terminator). Onwijs leuke vent
die samen met zijn Canadeze vrouw ook al weer voor een jaar aan het reizen
zijn.We moeten ons klaar maken voor het volgende onderdeel.......Frans
Polonesie!!!!! YEAH !!!!!!!!!!! Tahiti, here we come!!!!!
Keep you al posted!
Rolf, Alice en Bo
Oke, het is enige tijd geleden, maar vinden jullie dan de laatste episode van onze Ozzie avonturen. Inmiddels hebben wij door onze verhalen al andere mensen overtuigd om ook zo'n reis te maken, wie volgt.... wij vinden het altijd leuk om feedback te krijgen.have fun!!!
9 juli
We hebben Mission Beach verlaten en gaan richting Townsville. Iets zegt ons
om de afslag Rollingstone te nemen. Dit is een metropool van 60 inwoners en
heft een caravan park wat waanzinning is gestitueerd. Aan het einde van de
weg, pal aan het strand en het regent eindelijk niet meer. We zetten de
voorwielen van de camper in het zand en zetten uiteraard de BBQ weer op. Het
leven ziet er eens weer een stuk zonninger uit na onze “stress” dagen in MB.
Lekker spelen met Bo en een beetje lopen over prachtige verlaten witte
stranden. Ik sta om 06.00 op om de zon op te zien komen, prachtig.
Na twee dagen verlaten wij deze oase en gaan richting Townsville. Verder niet heel bijzonder, maar Bo vindt het Reef HQ (uit de hand gelopen vissekom) helemaal prachtig en wordt vrienden met de haaien. Ze blijft een rare voorkeur voor enge beesten hebben.
12 juli
We nemen van Townsville de ferry naar Magnetic Island. Dit is een eiland
voor de kust van T en heeft een laid-back atmosphere. Een autootje staat
voor ons klaar, een zogehete Moke. Dit is eigenlijk een 4-persoons cart,
mooi scheuren. We rijden eerst naar de markt. Dit blijkt een happening te
zijn van 4 stallen en we mogen mee doen met de meat-lotery. De hoofdprijs is
30KG rund- of kippevlees. We zien er vanaf, maar niet nadat we de man
beleefd hebben bedankt. Het eiland heeft een aantal kleine dorpjes en heel
veel mooie baaitjes waar we een aantal wandelingen maken. Ze zinn helemaal
trots op het kanon wat er staat uit WWII, maar wat blijkt! Het kanon is
helemaal niet genruikt, de jappen zijn niet in de buurt geweest. Ze hebben
alleen een amerikaans schip de grond in geboord, a case of friendly fire.
13 juli – 26 juli
Op weg naar Airlie Beach zo’n 250k rijden. AB is de poort voor de
Whitsunday Islands, 1 van de topattracties van Oz. We hebben staan op een
caravan park met veel Backpackers dus we voelen ons weer een stuk jonger. Ik
wil mijn advanced duikbrevet gaan halen, maar het waait te hard, althans dat
vind ik. Ik ben natuurlijk een zondagskind, dus het moet wel mooi weer zijn.Ramon
en Sabine mensen die we hebben ontmoet in Malacoota, zijn weer in de buurt
en we spreken af dat ze ook naar AB komen. Dat wordt gezellig. Het wordt een
goed weerzien en bier (hahn light, pisbier) en wijn vloeit rijkelijk. Sabine
is zwanger van de 4de. Alice en ik vinden het knap dat ze het volhouden met
3 kinderen in een caravan en de 4de op komst. Ze hebben inmiddels wel een
4wd aangeschaft en ik ben lichtelijk jaloers. Gelukkig mag ik erin rijden en
ik voel me een keizer en mis natuurlijk ook onze RR een beetje (Niels heeft
foto’s gestuurd, dus we kunnen af en toe kijken).
We gaan kijken of we een boot kunnen huren om met ze allen de whitsunday’s te bekijken ipv met een cruise mee te gaan. Ramon en ik romen de jachthaven af en besluiten met Adriaan Pelt in zee te gaan. Dit is een fries die hier een charter maatschappij heeft. We huren een catamaran van 45 ft (ze is nog splinternieuw ook) met 4 slaapkamers, twee badkamers, BBQ, dinghie en boomnet. Het enige is dat de boot Vallela heet, klinkt als een spaanse porno acteur (probeer maar eens: Jorge Vallela) Het mooie is dat je die boot gewoon meekrijgt zonder schipper!!!! Sabine heeft zeil ervaring, maar is niet veel verder gekomen dan een valkje. Dit wordt lachen. Ondertussen heeft Bo de tijd van haar leven met Abel, Tosca en Jonas. De laatste is de kleinste en Bo ziet dat als een goede gelegenheid om een beetje bazig over hem te doen. Je kan ook zeggen dat ze gewoon rondweg kattig is, tja blijft een meid, he.
Op de dag dat we zouden vertrekken raadt Adriaan ons aan om niet te gaan aangezien het best wel hard waait (25-35 knopen) en de vooruitzichten zijn niet zo goed. Maar we kunnen altijd een paar dagen later gaan. We hebben niet echte haast en Ramon en Sabine nog minder, dus dat lukt wel. We besluiten om naar Eungella NP te gaan om platypussen (vogelbekdier) te kijken, super mooie beestjes, lijken een beetje op otters, maar dan met een vogelbek. Bo had al een tijdje een platypus, maar die is nu weer helemaal in en moet overal mee naar toe. Op 23 juli is het eindelijk zover. Sabine wordt schipper (ervaring op valk) en ik stuurman (ervaring op 6.5 mt lelievlet), een uur lang krijgen we instructies en dan worden we de haven uitgevaren. Na de laatste instructies over ankeren en dat soort dingen gaan we op pad. Onwijs kicken!!!! Whitsunday’s zijn ontzetten mooi. We leggen aan bij Hook Island in rustig baaitje. Met de dinghie gaan we naar het strand om vandaaruit te snorkelen. Sabine en ik varen terug om nog wat op te halen van de boot en opeens zien we iets groots in het water.....dolfijn, haai, walvis? Nee, het is een manta ray, super gaaf!!!! Dit is platte vis met een breedte van 4 – 6 meter. Het lijkt een beetje nieuwsgierig te zijn en komt naar ons toe en zo blijft een paar keer onder het bootje door zwemmen, onwijs gaaf. Ik wil het water in duiken met mijn duikbril om dichterbij te komen, maar durf niet zo goed (scheiterd, het is een plankton eter!!!!!). Echt een onwijs gave ervaring. We gaan snel terug om Ramon en Alice ook de gelegenheid te geven om te kijken.
De komende dagen bestaan uit zeilen, snorkelen, eten, lachen, dansen en 1 a 2 drankjes. De kids vinden het ook helemaal mooi. Ramon is ook nog jarig en dan ontbijten we op een strand met echt spier, spier spierwit zand, waanzinnig!!!! Tijdens het snorkelen zien we schildpadden, veel gekleurde vissen en nog een keer een manta ray. Ik weet niet hoe snel ik in de boot moet komen!!!!
Echt een hoogte punt van onze reis. Op de laatste dag varen we terug en nemen afscheid van Ramon en Sabine + kids, was erg gezellig en we zijn blij dat we elkaar weer hebben opgezocht!!! Met een laatste Vallela, Vallela, Vallela nemen we afscheid, want.......
27 juli – 2 augustus
Ma en Gerrit zijn aangekomen in Brisbane en inmiddels naar Hervey Bay
gereden. Wij rijden 750k om daar te komen en het is super tof om Ma en
Gerrit te zien. Van alle emoties slaan we razendsnel twee flessen Chardonnay
achterover en kletsen veel bij. Bo vindt het ook helemaal mooi dat Opa en
Oma er zijn. Zoals bij alle kleinkinderen is Gerrit niet bij Bo weg te slaag
en vice versa. Als Bo de volgende dag wakker wordt is het eerste wat ze
roept dat ze naar opa en oma wil. Op 29 juli gaan we een walvis cruise doen.
Het seizoen is net begonnen, dus een beetje gok of je ze ziet. Ze komen van
Antartica naar de oostkust van OZ om te paren, eten en kleintjes te laten
geboren worden. We zien walvissen maar van redelijk ver en ze zijn ook nog
redelijk klein (5 a 6 meter). Maar goed wel de grootste beesten in het water
die we hebben gezien. Op een gegeven moment gaat de boot waarop we varen met
volle snelheid de andere kant op. Nog meer walvissen gespot!!! Nu zien we
moeder met kalf en ze komen steeds dichterbij.......de moeder is huge!!!!!!!
Een walvis van 15 meter lang en 4 meter breed en een kalf van 5 meter lang.
Ze zwemmen onder de boot door en je kan ze erg goed zien. Iedereen is aan het gillen, lachen en klappen!! Waanzinnig! WAUW!!!! Zo ontzettend cool om die ernorme beesten zo van dichtbij te zien. Op de weg terug zien we ook nog dolfijnen, deze trip kan helemaal niet meer stuk. Vanaf 3 julie gaan we drie dagen naar Fraser Island, een eiland wat eigenlijk een uit de handgelopen zandduin is van 120k lang en 20k breed, vol met bossen, meertjes en prachtige stranden waarover je mag...........scheuren met een 4wd!!! YEAH!! We hebben een auto gehuurd en gaan op de ferry. Je hebt alleen maar onverharde zandwegen, dus ik ben helemaal in mijn element en geef met veel moeite het stuur af aan Gerrit of Alice. De komende dagen bezoeken meertjes, wrakken, gekleurde rotsen etc, super mooi allemaal, maar ik vind het leukste toch met 100k p.u. over het strand scheuren. Je moet af en toe uitkijken voor de vleigtuigen die ook op het strand landen, maar goed.
Op de dag dat we terug komen van Fraser Island, is Brigitte aangekomen. Het wordt nog druk. Ze maakt een trip met JP en Monique, een nichtje van Alice en Bri en haar vriendje. Super gezellig en we blijven lang buiten zitten ouwehoeren, ondanks dat het hartstikke koud is.
2 – 4 augustus
Wij gaan richting Town of 1770. alleen om de naam al moet je er naar toe. De
rit ernaar toe is prachtig maar To1770 is niet echt spannend. We staan op
een soort natuur camping en Gerrit en ik maken s’avonds een goed kampvuur.
Afgelopen dagen hebben we veel geouwehoerd en dat zetten we voort. Huyte (nu
Harry) Postma en zijn vrouw komen erbij zitten en we horen verhalen uit de
oude doos toen Oz nog veroverd moest worden door de Europeanen. Verder maken
we strandwandelingen en relaxen nog wat meer. Op 4 aug nemen we afscheid van
Ma en Gerrit. Zij gaan richting Cairns en wij gaan richting Noosa om weer
een paar dagen te spenderen met Bri en consorten.
5 – 7 augustus
Noosa is een soort Franse Riviera van Oz en licht aan de Sunshine Coast.
Super veel mooie huizen die aan de zee liggen of aan de inlets. Relaxte
restaurantjes en winkeltjes dus Alice kan alleen maar stralen. Ze gaat
lekker shoppen met Bri terwijl ik met Bo naar de pelikanen ga kijken. 1 van
deze dagen gaan we naar Australia Zoo van Steve “The Crocodile Hunter” Irwin.
Steve is een zeer populair figuur hier in OZ. Een soort Martin Gaus met een
positief imago. Je ziet steve veel op bilboards reclame maken voor alles en
nog wat. AZ valt een beetje tegen al vindt Bo het weer helemaal geweldig dat
ze kanga’s mag aaien. De Croc-show is leuk, maar die we in Darwin hadden
gezien was beter, tja je raakt natuurlijk een beetje verwend!
Op 6 augustus gaan Bri en consorten er weer vandoor, want ze moeten binnen 1 week in Sydney zijn. We blijven nog wat hangen en lunchen aan het strand, shoppen wat en filoseferen of we niet hier willen wonen. Het is echt super relaxed.
8 – 9 augustus
Het regent en we gaan richting Brisbane, de hoofdstand van QLD. Prima stad,
met een interessante musea. Wat wel lachen is dat al de musea, geinige
kinderhoekjes hebben waar Bo weer een tijdje zoet is. Nooit gedacht dat ik
dat belangrijk zo vinden, van die kinderhoekjes dan.
10 – 18 augustus
We vertrekken richting Byron Bay wat alweer New South Wales ligt. De rit
gaat via de Gold Coast. Dit is een stuk kust met meer High risers dan in
heel Sydney vol met toeristen een soort Benidorm/Rimini/Renesse van OZ, heel
lelijk, maar blijkbaar zeer populair bij bepaalde mensen van onze
wereldbevolking. BB daarentegen is een zeer relaxed dorpje. Hier wordt juist
gevochten tegen de ontwikkelingsmaatschappijen die ook hier graag high
risers willen neerzetten en de internationale fast foodchains die hier graag
een franchise willen openen. In de city counsil zitten voornamelijk groenen,
ik wist niet dat ik het ook wel eens met deze linkse h.....kon zijn. We
staan met Make-upje pal aan het strand waar heel veel wordt gesurfed. Alice
en ik nemen surfles en wat blijkt het is toch een stuk lastiger dan je
denkt. Die dudes laten het er zo makkelijk uitzien! Tijdens de les zijn
natuurlijk de “dudes, awesome, wicked, sweet, etc” niet van de lucht. Na de
les huur ik een plank en een cool uiziend wetsuit en begeef mij in het
water. Gaat toch echt shit!! Misschien iets te overmoedig en ik ga voor een
langere plank, minder cool, maar wel een stuk makkelijker. Uiteindelijk kan
ik 3 sec (naar boven afgerond) blijven staan en voel met de grootste keizer
van de wereld!!! Totdat ik een mannetje van 14 heel relaxed over de golfen
zie bewegen!!! I’m getting too old for this shit!!!! Surfen is erg gaaf,
maarruh oefenen, oefenen, oefenen. De rest van de dagen ontbijten we aan het
strand, lachen wat om verdwaalde hippies (waar BB bekend om is) en volgens
mij zien we de drummer van Queen (we will rock you, roger!!!).
Oh, ja, op een goede morgen, ik word net wakker, klinkt er een harde gil vanuit Alice haar mond en haar gezicht ziet er verwrongen uit. Wat blijkt we hebben een enorme huntsman spider in onze camper. Het beest is zo groot als je hand, met grote harige poten, niet lachuh dus. Alice loopt alleen maar te gillen en ik durf het ook niet echt te pakken. Na lang overleg besluiten we om de buren te vragen of ze een stofzuiger bij zich hebben (brilliant plan!!!). Deze man van Tassie lacht wat gemoedelijk, komt de camper binnen lopen, pakt een kopje en spatel (gaat ie hem doodslaan?) en in 1 beweging vliegt de spin via de spatel in het kopje en naar buiten. Alice wil niet meer in de camper slapen en alles moet tig keer gecheckt worden met zaklampen, etc. Wat een avontuur, maar we hebben het overleefd.1 van de dagen gaan we richting de vuurtoren lopen met Bo in de rugdrager. In de baai van BB zie de walvissen voorbij zwemmen, super mooi gezicht. In alle commotie haal ik Bo van mijn rug en zet ik op de grond. Bo ketst op de grond en ze heeft bloed over haar hele gezichtje, we schrikken ons natuurlijk wezenloos. Het blijkt mee te vallen maar we gaan toch maar even naar het ziekenhuis, het wondje wordt dichtgelijmd en she is as good as new!!!! Het mooie is dat je voor het ziekenhuis niks hoeft te betalen, want je komt uit Nederland !!! toch aardig van de jongens.
19 augustus – 1 september
We vertrekken uit BB, want het regent. We rijden via het plaatsje Nimbin,
dit is het echte hippie dorpje. Alleen maar grijze mannen en vrouwen in een
zweverige stemming en zweverige kleding die door het dorpje lopen. Aan Alice
wordt op een gegeven moment fluisterend “bush, hashes, joints” aangeboden,
maar het enig wat Alice kan uitbrengen op hoog bekakte toon is “SORRY”. Maar
ja, Alice is dan ook opgegroeid in de grote stad. Het blijft de komende
dagen regenen dus er gebeurd niet veel spannends. We zien nog wel dolfijnen
in de haven van Port Macquirie, ze springen mooi omhoog en zijn heel speels.
20 augustus komen we weer in Sydney aan, na 5 maanden is het cirkeltje rond,
17.000 km verder, maar we zijn weer in Sydney. We staan op een camping bij
de Northern Beaches, super relaxte buurt met aardig gekke huizen. Robert
Palse komt nog op bezoek. Hij is in Sydney voor business en lachen om hem
hier te zien. De komende dagen zullen we met hem doorbrengen tot hij terug
gaat naar NL. We kunnen in zijn appartement slapen en vinden alice en ik
helemaal prima, eindelijk weer een normaal bed!!!! Voor de 2de maal bezoeken
we de blue mountains wat zo’n 1,5 uur buiten Sydney ligt, ook deze keer is
het super mooi (zie ons eerste verslag), sterker nog het zicht is nu beter.
Bo is trouwens helemaal weg van Robert en wij denken dat Robert haar tweede
liefde is na Abel. We moeten haar toch wat meer in contact brengen met haar
leeftijdgenoten.
Nadat we afscheid hebben genomen van Robert (voor Bo: Joobert) gaan we richting Jan en Tess, onwijs leuk om hun weer te zien en de tweeling zijn ook weer een stuk gegroeid. Ze hebben net een huis gekocht en daar gaan we naar kijken, super tof!!!!!! Heel relaxed! Zwembadje in de tuin en vlak bij het water. Is goed! S’avonds kijken we op een heel groot scherm naar de video’s die we hebben gemaakt, de reis komt weer helemaal voorbij, Tja, we boffen maar. Op de 25 ste is het tijd om de camper in te leveren, we ruimen de boel op en zijn erg verbaasd wat we allemaal dat ding in hebben gesleepd. We gebruiken J&T als dumplocatie, maar ze lijken erg blij te zijn met alles wat we geven. Met toch wel enige emoties nemen we afscheid van Make Upje. Toch je huisje geweest de afgelopen 5 maanden.
Voor de komende week hebben we een apartment gehuurd in downtown Sydney, vlakbij Darling Harbour, helemaal prima. Alice en ik zijn beiden weer net zo enthousiast over Sydney als een paar maanden geleden. Echt een te gekke stad. We lopen door vele wijken, ontbijten aan Bondi Beach, lunchen met Jan, bezoeken musea, etc. Genieten van de stad. Ik ga zelf ook bij Robert Walters langs, altijd goed om collega’s te ontmoeten. De locatie van het kantoor is waanzinnig. Je kijkt vanuit de 47ste verdieping over heel Sydney Harbour uit met uiteraard the opera house en harbour bridge. We picknicken met Jan & Tess en de kids. Jullie begrijpen het, we hebben het druk. Maar toch de tijd vliegt....we zullen snel Oz verlaten.....voor NZ. We nemen afscheid van J&T en zij hopen dat we in Sydney komen wonen......wie weet...
2 september / nee, 1 september
Vandaag gaan we weer beginnen aan een nieuw avontuur, i.e. richting
New-Zealand. We zwaaien nog een keer naar downtown Sydney en gaan richting
het vliegveld. Ondanks dat we redelijk wat spullen naar huis hebben
gestuurd, zijn onze 3 tassen nog propvol. We staan voor de incheckcounter,
maar ze kunnen ons niet vinden in het systeem, wat blijkt, een dagje te
vroeg, hahahaha, we zijn echt ons gevoel voor tijd kwijt. Gelukkig is het
een lijnvlucht en er is nog plek! We besluiten vandaag te gaan. Nu zijn
alleen onze tassen weer te zwaar en moeten we een tas bij kopen om daar
spullen in te stoppen...
Zwaaien en nog eens zwaaien naar sydney en naar OZ,
New-Zealand here we come, are you ready for us? Have a good one!
Alice, Rolf en Bo
De laatste complete update is al weer van een tijd geleden. Mid mei hadden we een hele update gemaakt maar bij het versturen ging iets mis en daardoor waren we het hele verhaal kwijt. Een boel frustratie ten gevolg en jullie begrijpen dat door tijdgebrek er geen geschikt moment meer is gevonden om een nieuwe update te maken, anyway
14 mei
er is 1 jarig hoera hoera en dat is ROLF!!!! De hele camper wordt versierd
en zit er zeer feestelijk uit. Grote cadeaus en een lekker ontbijt
(croissants, witte wijn, etc). Bo zingt het hardst (yeah
right, you wish). We zijn op dit moment in Port Augusta in South
Australia. Dit is het laatste stadje van enige formaat voordat je de outback
ingaat. Dit is voor ons de eertse keer dat we aboriginals ziet. De staat
waarin ze zijn is over het algemeen niet echt goed te noemen. Ze zien eruit
als zwervers en zijn meestal dronken. Dit klinkt vrij stigmatiserend, maar
de abo’s die in de dorpen en steden leven zijn er ook echt niet goed aan
toe. De opgelegde levenstijl van de blanken lijktr niet goed te bevallen
voor de meeste. Veel kiezen er dan ook voor om in de outback te leven en zo
min mogelijk bemoeinis te hebben met de blanken. S’avonds een echt feestmaal
met goed vlees op de BBQ, citroenijs en 1 a 2 glaasjes witte wijn. Bo heeft
ook nog een cadeau gekregen, haar eerste driewieler, wauw. Morgen gaan we
beginnen aan onze tocht through the centre en we vinden het best spannend!
Middle of f..... nowhere.
15 mei
vroeg op voor ons doen (6.30) om te beginnen aan onze tocht. Volle tank,
voldoende proviand, let’s go!!! Het landschap is niet echt woestijn achtig
maar je kan ook niet echt zeggen dat de begroeing heel erg weelderig is. 1
ding is het wel!! Schitterend, enorme vlakten waar je doorheen rijdt. Je
komt regelmatig roadtrains tegen. Dit zijn enorme vrachtwagens met vele
opleggers tot een lengte van 60 mtr. Twee duitse homo soldaten (jaja)
vertellen ons dat ze uit verveling auto’s, kangaroo’s, en dode koeien
gingen turven. Ach ja, beter goed gejat dan slecht bedacht, dus op het
dashbord ligt papier klaar waarop we kunnen turven. Bob Marley in de
CD-speler wat wil een mens nog meer. Dode kangaroo’s kom je veel tegen en
regelmatig zie je enorme wedge-tailed eagles lekker peuzelen aan de kanga’s.
We zijn op weg naar Cooper Pedy, een opaalmijn stadje zo’n 550 km van Port
Augusta. Resultaat van vandaag is 60 auto’s, 17 dode kanga’s, 1 levende
kanga en 2 fietsers (oke, dat zijn de echte bikkels). Op onze rit komen we 1
settlement tegen wat 30 inwoners heeft, that’s it. Voor de rest is er niks,
helemaal niks.
16 mei
Cooper Pedy ligt we echt in de woestijn, het is omringt door bergjes van
zand. Dit geeft aan dat er gezocht is naar opaal. Dit is een soort
edelsteen, maar naar onze mening te lelijk om maar een ozzie dollar voor te
geven, maar daar moeten sommige mensen een andere mening over hebben gezien
de prijzen die ze vragen. Het stadje maakt een wat desolate indruk, je kan
niet echt zeggen dat je de indruk krijgt dat de gevonden fortuinen zich
hebben vertaald in prachtige gebouwen en mooie avenue’s. We bezoeken een
oude mijn wat nu verbouwd is als huis. De meeste mensen leven hier onder de
grond om de hitte in de zomer enigszins proberen te ontsnappen. Alles is
hier te vinden onder de grond, hotels, kerken, cafe’s, etc. Overal steken
dan ook pijpjes uit de grond, grappig om te zien. S’middags hebben we een
4wd gehuurd om een beetje door de woestijn te scheuren, we gaan naar de
break-a-ways een soort painted desert. Mooie uitzichten. Tevens zijn we een
stuk langs “the dog fence” gereden. Dit is een hek wat 5600 km lang is en
bedoeld om dingo’s (wilde honden) tegen te houden zodat ze de schapen niet
opvreten (geen schaap gezien, dus het hek zal wel niet echt goed werken). In
dit landschap ziin ook allerlei films opgenomen zoals Mad Max en Red Planet.
Ze noemen dit dan ook de Moon plain. De zonsondergang hebben we gekeken op
een heuvel, supermooi.
17 mei
We gaan weer een stukje rijden, richting Ayers Rock (politiek meer correct
is Uluru, dit is de aboriginal naam). Vandaag is de rit zo’n 750 km. Flink
stuk met de camper doen we daar zo’n 10 uur over. Aangezien het een rechte
weg is laten we Bo lekker spelen achterin. Ze is dan druk bezig met haar
puzzel, Elmo, boekjes, schaap etc. Het landschap wordt langzamerhand steeds
roder van kleur. Uluru is een rode berg van zo’n 350 meter hoog die
eigenlijk zomaar uitsteekt op een voor de rest een enorme platte vlakte. Dat
maakt eigenlijkl zo bijzonder. Voor de aboriginals is elk hoekje heilig om
wat voor reden dan ook. Uluru is een enorme toeristische attractie en hier
in the middle of nowhere heb je dan ook een waanzinnig modern en relatief
luxe resort met alle toeters en bellen. Wij beiden krijgen absoluut het
gevoel dat je in een bijzonder gebied bent aangekomen.
18 mei
Vandaag gaan we naar Uluru toe. Bo in de rugzak en we gaan een rondje lopen
om Uluru. Dit is zo’n 10 km en het is zo’n 28 graden. Best warm met die
kleine achterop. De korst van Uluru is schilferig, zoals schubben van een
vis. Mooi om te doen. Nogmaals absoluut het gevoel dat je iets heel
bijzonders ziet. S’avonds, the must see zonsondergang, heel mooi om de kleur
verandering van uluru te zien, van rood naar diep zwart. Het is alleen
weinig romantisch met je met een paar 100 man bent.
19 mei
S’morgens is Rolf Berry, Christel, Sep en Meroe tegengekomen in de
speeltuin. Amsterdammers die ook zo’n 8 maanden op reis zijn in een 4wd.
S’middags gaat Rolf Uluru beklimmen. De abo’s willen het eigenlijk niet,
maar verbieden het ook niet. Na 5 minuten ben ik uitgeteld en vraag me af of
er iets mis met me is. Zeker als een kerel van 65 jaar vrolijk naar beneden
komt klimmen (how are you mate?.. well....) na enigzins op adem te zijn
gekomen klimmen weer verder, maar hetempo schroeven we omlaag. Bovengekomen
is het uitzicht adembenemend!!!!! Je kan wel 120 km ver kijken (het was een
heldere dag) wow, ongelofelijk mooi!!!! Naar beneden gaat het inderdaad
beter, wel aardig stijl.
20 mei
vandaag gaan we met Berry, Christel, Sep en meroe op pad richting Kata Tjuta
(oftwel de Olga’s) dit is eigenlijk iets vergelijkbaars als Uluru, maar om 1
of ander reden minder populair. Eigenlijk is het indrukwekkender dan Uluru
en we maken een aantal wandelingen. Tegen het einde van de dag zien we kanga’s
weer tevoor schijn komen en kijken weer naar de zon’s ondergang, heel
goed!!!!
21 mei
Uluru wordt verlaten en we gaan op weg naar Alice Springs, 450 km. Goede
rit, mooi en weer een grote supermarkt in Alice, very good.
22 mei
we huren fietsen en gaan een beetje koersen door het stadje. Het is midden
in de woestijn en hier wonen 25.000 mensen. Het is daarmee de tweede stad
van de Northern Territory 9NT). Effe wat cijfertjes om de grote en ruimte
aan te tonen. In NT leven 200.000 mensen waarvan 130.000 in drie plaatsen (Darwin,
AS, en Tennant Creek). NT is zo’n 1,3 miljoen vierkante km groot wat het
zo’n 35 groot maakt als Nederland. Dus je hebt ieder geval de ruimte. We
bezoeken de school of air. Dit is een school die werkt via een bakkie
systeem en op die manier aan zo’n 130 kinderen les geeft die in de verre
outback wonen. Een lerares zit als een DJ achter een microfoon kinderen de
klok te leren, grappig.
23 mei
vandaag op weg naar de west mcdonnel ranges een natuur gebied west van AS.
Veel zwemgebieden waar je lekker kan poedelen. We kamperen in the middle of
nowhere met een lekker hardvuurtje onder een heldere sterrenhemel, dit maakt
ons heel gelukkig!!!
24 mei
terug naar as, op de camping komen we weer B, C, S en M tegen. Lekker BBQ-en
en ouwehoeren.
25 – 28 mei
we verlaten AS en gaan op weg naar Katherine. Het landschap blijft
indrukwekkend en mooi.
29 mei
Oke, katherine gorge, dit is een soort Gorge du Verdon. Nadat we zijn
aangekomen gaan we een aantal mooie wandelingen maken, met prachtige
uitzichten over vlaktes en de gorges. S’avonds vliegen vele enorme
vleermuizen over ons heen, waanzinnig. Kanga’s komen weer aan de voordeur en
Bo vindt het nog steeds prachtig en wij ook.
30 mei
Kajakken, it is voor vandaag. We gaan apart, Rolf in de ochtend en Alice
daarna, omdat de rapids iets te listig zijn voor Bo. Best een heftige
stroming waar je in eerste instantie tegen in moet. Bij de rapids moet je
uit de kajak om het erdoorheen te trekken. Ik glij uit en stoot keihard mijn
teen en bloed als een rund ( ALICE!!!!!!). Het is een mooie tocht en langs
de wanden van de gorge zie je grote spinnen zitten., dat zal Alice zeker
heel erg leuk vinden.
31 mei – 2 juni
We zijn in de buurt van Darwin aangekomen. Darwin is een hele relaxte stad,
niet groot en ligt volledig aan een baai. Sommige stukken zijn mooi, maar
andere stukken zijn niet echt interessant. Gelukkig vinden we een lekker
restaurantje aan het water en verwennen we ons zelf met Bruschetta’s,
wijntjes, calamari en dolma’s. Voor ons gevoel is het wel 100 jaar geleden
dat we op deze manier bij een restaurantje hebben gezeten en vinden het
prima dat we outback voor even zijn onsnapt. In darwin aangekomen betekent
dat wij, sinds we 3 weken geleden Adelaide hebben verlaten, zo’n 4000 km
hebben gereden en dat we de camper nu van binnen en buiten kennen. Bo heeft
trouwens het zwembad helemaal ontdekt! Sjimbadjuuu! Dit komt mooi uit want
het is vochtig warm dus in het in het zwembad liggen is een goede manier van
afkoelen. Inmiddels is Rolf ook helemaal gek gestoken door muggen. Alice
heeft gniffelend ongeveer 50 bulten geteld. Voor Rolf is het een nieuwe vorm
van exercise, het heet: krap je de tering!!!!!
3 juni – 4 juni
vandaag gaan we jumping crocs zien. Dit is het deel van Australie waar de
zoutwaterkroks (salties) en zoetwatercrocs (freshies) zitten. Overal hangen
dan ook bordjes waar wel en niet mag zwemmen omdat daar eventueel
krokodillen zitten. Anyway, de jumping crocs zijn heel cool!!! Ze komen
ongeveer 2 mtr uit het water om naar vlees te happen wat boven hun hangt.
Als ze beet hebben dan maken de kaken enorme klappen, gaaf geluid. Bo vindt
het ook heel gaaf en loopt te gillen van plezier. Aan het einde mogen we ook
nog een croc vasthouden, lekker huidje! Alice krijgt een waas voor de ogen
van allerlei tasjes, riemen, portomonnais, jassen, rokjes, armbanden, etc.
Ook bezoeken we Aqauscene. Elke dag tijdens High Tide komen honderden vissen naar een bepaalde baai toe in Darwin en daar mag je ze dan voeren. De vissen zijn best groot (1 mtr +) en eten uit je hand. Bo staat met haar kleine beentje stoer in het water vissen te voeren die groter zijn dan zijzelf!!!!!
5 juni – 9 juni
Kakadu national Park ligt ongeveer 250 km van darwin vandaan, het is de
parel van de National parks, althans dat vinden de Ozzie’s. Aan ons omdat te
ervaren. Het NP is groter in oppervlakte dan NL dus dat maakt al
indrukwekkend. De natte seizoen is net voorbij en dat schijnt de ideale
periode te zijn om het park te bezoeken. In de rivieren zien we “echte
wilde” salties liggen, Alice gaat helemaal uit haar plaat en neemt weet ik
niet hoeveel foto’s. Het park heeft vele verschillende landschappen. Het
varieert van heel droog (je ziet ook veel bushfires) tot moerasachtige
gebieden. Het barst van de vogels, wallabies (soort kanga’s), crocs,
vleermuizen, etc. Op een avond zit ik relaxed op mijn stoeltje buiten voor
de camper, tot ik een keiharde gil hoor!, ik denk: een vogel, een nieuw
soort vleermuis, wat zou het kunnen zijn? Alice komt aangesprint en vertelt
stotterend haar relaas dat terwijl zij op de wc zat, ze ineens een kwak van
een kikker hoorde, onder haar!! En vervolgens uit de wc kwam sprinten. Tja,
hier in de ozzie bush komt het wildlife je overal tegemoet. De kikkers die
je ziet zijn ook wel vrij groot te noemen. Niet van die kleine pispadjes die
je in NL ziet, maar hier zijn ze groter dan mijn vuist!!! Je kan hier ook
heel veel bushwalks maken door prachtige natuur en doordat het zo
uitgestrekt is, kom je nauwelijsk iemand tegen. Met zijn 3-en maken we nog
een rondvlucht over het park, wauw, onwijs mooi. Wat heeft dit land toch
super veel verschillende landschappen en daarmee gezichten!!! Ongelofelijk
indrukwekkend. Bo vind de rondvlucht na 20 minuten niet meer interessant en
wil eruit, wat lastig. Ook gaat Rolf op een ochtend een cruise maken. Alice
gaat niet mee, want die vindt 05.30 te vroeg. Rolf zit in een boot met
allemaal baarden met enorme verrekijkers om alle vogels te bekijken. Deze
baarden verbeteren ook de gids als die een vogel niet goed benoemd. Een
saltie vergrijpt zich aan 1 van de vogels en de baarden zijn helemaal in
shock!! Tja, toen vond Rolf het net interessant worden. In het park zijn
veel rotstekeningen van Abo’s te vinden. Ze zijn hier heel erg trots op, al
krijgen wij het idee dat het meer rots-krassen tijdens een regenachtige
nazomerdag is. Nou ja sommigen zijn wel mooi, zeker die ene met die enorme
ballen en piemel! Die heet dan ook Thunderman!!!
10 – 15 juni
We verlaten Kakadu om uiteindelijk richting de oostkust te gaan. Dit is een
afstand van 3000 km. Dus we kunnen nog wel even sturen. Onderweg komen we
allerlei dingen tegen zoals hotsprings, grote mijnen, veel dooie koeien
(worden aangereden door roadtrains die gewoon doorknallen). In Normaton gaan
we met een treintje rijden die al 70 jaar oud is en drinken billy tea, mooi.
In het plaatsje Croyden (300 inwoners) heeft de camping kabel-TV. Rolf stelt
voor om een week te blijven om een beetje op adem te komen, Alice is het er
niet mee eens. Croyden is een vrij grote gemeente (30.000 km2) en heeft dus
300 inwoners, op een oppervlakte van 75% van NL, om nog maar eens indruk te
geven van de enorme ruimte en de leegheid daarvan. Naast die 300 mensen zijn
er waarschijnlijk ook nog een 1 miljoen koeien. In de douche komt Rolf deze
keer een spin tegen zo groot als zijn hand. Hij zit doodstil dus we gaan
ervoor. Haar vol shampoo en de spin is on the move. Zelden zo snel
afgespoeld, afgedroogd en aangekleed.
16 – 17 juni
Undura National park. Dit is een National park waarin 190.000 jaar geleden
een vulkaanuitbarsting is geweest en het lava is in alle rivierbeddingen
gelopen waarna de buitenste laag is gestold en een enorm gangenstelsel is
ontstaan wat je op 1 of andere manier ook vanuit de ruimte kan zien (zoiets
als de verlichte belgische snelwegen, dus). De sfeer in het park is super
leuk en plezierig. S’avonds vertelt een Abo verhalen over Abo-achtergronden
rond het haardvuur, heel interessant. De tubes zijn indrukwekkend en
groots. Delen waar het dak is ingestort zijn enrome bossen ontstaan met veel
leven erin. De tubes zijn niet eens zo lang geleden ontdekt (50 jaar), zelfs
de abo’s waren hier niet geweest. Op de camping verbazen we ons weer over
wat de ozzie allemaal meenemen als de outback ingaam. De auto’s, caravans en
vouwwagens zijn een soort magic boxes waar van alles uitkomt, ongelofelijk
helemaal equiped om alles te overleven. Het wordt overal nu ook drukker
omdat veel mensen uit de zuidelijke staten nu naar boven komen, omdat in het
zuiden te koud wordt (13 graden). Overigens zijn we nu in Queensland. Ook
hier kan je vele bushwalks maken en Rolf gaat een middagje uit wandelen door
het moeras en en bossen. Rustig een beetje over de toekomst nadenken.
18 – 19 juni
Richting de kust, Alice en ik smachten naar zee, mooie stranden en het is
tijd om de outback uit te gaan. We verblijven 1 nacht in de Atherton
Tableland, dit is een heuvelachtig gebied vol met dicht regenwoud. En ja,
het regent er inderdaad. De eerste keer dat we regen zien en voelen sinds
een 1,5 maand dus we kunnen het hebben. De wegen de afgelopen 1000 km zijn
wat ze hier noemen single lane bitumen, oftwel 1 baans asfalt. Dit houdt in
dat bij tegemoetkomend verkeer je deels van de weg afmoet en bij roadtrains
helemaal, want die gaan niet opzij!!! De kans is dan ook heel groot dat je
een lekke band krijgt, maar dat is ons gelukkig bespaard gebleven (nooit een
band verwisseld en dat wilden we graag zo houden). De local ozzie’s die je
tegenkomt in de outback voldoen trouwens goed aan het beeld wat wij van
tevoren van ze hadden. Veel cowboy hoeden, veel bier, veel tattoe’s, veel
matjes, veel 4wd’s. De woningen die je ziet hebben niet veel te maken met de
vinex woningen uit de leidsche rhijn. Het lijkt meer op de eerste 2 huisjes
uit het sprookje van “de wolf & de 3 biggetjes”. Het enige wat er altijd
pico b uiziet zijn de auto’s. Die worden gepoetst tot ze erbij neervallen.
Elk caravanpark heeft ook een autowasplaats wat de hele dag bezet is. Je kan
blijkbaar nog zo krakkemikkig wonen, maar de wagen moet goed zijn!!!
Anyway, we zijn op weg naar Port Douglas en rijden via Cairns. Cairns is een soort Benidorm van Australie, so I’m tempted to stay, maar Alice heeft die behoefte niet echt. Cairns en PD liggen geografisch gezien Noord-oosten van Australie
20 – 23 juni
Dit is goed!!!! Port Douglas is helemaal goed, aan het strand met alles
erop en eraan. We staan zo’n 100 mtr van het strand vandaan tussen de
palmen. Heerlijk zonnetje, BBQ ons helemaal gek en drinken biertje uit een
stubby (flesje van 375 ml) en de stubby zit weer in de stubbieholder. Dit
laatste hebben alle bierdrinkende ozzie (dus alle 19 miljoen), het is een
houder om je bier koud te houden, ik hoor er nu helemaal bij, eindelijk!
Alice nipt van haar wijntje (chardonnay, eaglehawk 2002), Bo speelt met haar
eigen, inmiddels aangeschafte, sjimbadjuuuu, we lezen wat, lopen wat, wat ik
al schreef, dit is goed. Na zoveel km’s gereden te hebben is het lekker om
even op 1 plek te zijn (tja zoveel stress). We willen graag gaan duiken (Great
Barrier Reef), maar daarvoor waait het iets te hard, waardoor het zicht
onder water niet echt goed te noemen is. We merken dat ons denkpartoon ook
steeds primairder wordt. Begrijp me niet verkeerd, maar wat is belangrijk op
een dag: 1) mooi weer ?, 2) is er genoeg te eten, 3) wat zullen we gaan
doen. Nou dat is het dan, prima voor nu. We informeren nog naar huren van
een 4wd om een beetje off road te gaan door het regenwoud, maar het eigen
risico is kan niet verder worden afgekocht dan A$ 5,000. gebeuren blijkbaar
veel ongelukken en we besluiten dat we het risico te groot vinden.
24-25 juni
Ricting Cape Tribulation, dit is 100 km van PD vandaan midden in het
regenwoud. Het regenwoud loopt tot aan het strand. Het enig nadeel van deze
trip is dat het regent (tja, regenwoud). De weg is zeer pittoresque. Als ik
s’ochtends wil gaan douchen kom ik bij de ingang van het doucheblock een
slang van 2 mtr tegen, ik besluit om later te gaan. S’avonds drinken we wat
in een backpackers party hostel, prima! Het gebeurt niet vaak dat wij
s’avonds bij de camper vandaag gaan aangezien we Bo niet alleen willen
laten. Aangezien het blijft regenen besluiten we om terug te gaan en toch
maar naar Cairns om een beetje te shoppen. Veel attracties van Cape Trib
laten we aan ons voorbij gaan, jammer.
26 – 27 juni
Cairns valt eigenlijk wel mee, zeer toeristisch dat zeker, maar ook wel
vriendelijk. We staan op een zeer kindvriendelijk park, dus Bo vindt
allemaal prima er wordt veel gespeeld in peltun (=speeltuin), op de moggel
(=schommel) en op de lijbaan (je raadt het al glijbaan). De 27 ste is het
weer goed en we besluiten om weer richting PD te gaan. Voor dat we daar
aankomen gaan we nog met de Scenic Cablecar richting Kuranda. Dit is een
(ski)kabinelift die over het regenwoud gaat. Mooi, maar we hadden het
spectaculairder verwacht. Alice krijgt hoogtevrees dus Bo en ik mogen ook
niet bewegen in de lift.
27 juni – 2 juli
terug in PD en de wind is gaan liggen oftwel duiken!!! Ik ga de 1ste keer
alleen. Grote boot met zo’n 70 mensen, maar gelukkig gaan er maar 16 duiken.
Check-up dive doen ze niet echt aan, dus we gaan er maar voor. Mijn buddy is
Hans een NL-der die op huwelijksreis is, aardige vent. Verder zijn ook aan
boord, Rene en Louisa, mooi stel. Rene is een succesvolle optiehandelaar op
de beurs geweest en heeft zijn bedrijf op tijd verkocht, gezellig!!! Het
duiken zelf valt mij een beetje tegen, Great Barrier Reef heeft enorme
duikreputatie, maar dat is bij deze 3 duiken er niet helemaal uitgekomen.
S’avonds drinken we nog een drankje met de Dutchie’s en Louisa wordt een
beetje dronken. Bo is heel lief, ondanks dat het wat laat is. Bo heeft
trouwens de harten veroverd van de twee Zwitserse meisjes die haar op
sleeptouw nemen. Prima, hebben wij wat meer rust. De tweede keer dat we gaan
duiken (Alice en Bo gaan mee) zijn de divesights veel mooier en ik ben zeer
onder de indruk. Alice maakt 1 duik maar heeft heel veel last van haar oren,
wel shit.
3 juli – 8 juli
Via Kurrimine gaan we naar Mission Beach. Dit is een klein plaatsje zo’n 200
km onder Cairns. Het weer is niet zo heel goed (tja, regenwoud). 5 juli
hebben we 7 jaar kennis aan elkaar, wat een feest is het geweest en is het
nog steeds!!!!!!!! We chillen beetje, drinken wat cappuchino (op zijn Bo’s:
foffie!!) en kijken naar kite-surfers (druk, druk). Bezoeken nog Paronello
park waar een rare spanjaard in de jaren 30 een kasteel van beton heeft
gebouwd wat nu helemaal overwoekerd is door het regenwoud.We hebben wat
ruzie met de campingmensen aangezien we in 5 dagen, 5 keer moeten verhuizen.
We weigeren op een gegeven moment en ze dreigen de politie erbij te halen,
Alice lost de situatie volwassen op. Morgen gaan we op weg naar Cardwell,
ook aan de kust en voor cardwell ligt hinchinbrook Island wat heel erg mooi
schijnt te zijn.
Ik zit nu bijna drie uur achter de computer en heb lamme vingers, maar we zijn wel weer up to date. Iedereen de groeten en we vinden het alijd leuk om e-mails te ontvangen met chitchats en het laatste nieuws (Maxima zwanger, krajicek met pensioen, nieuw kabinet, etc). oh ja, foto's versturen gaat helaas niet meer aangezien msn/hotmail de fotoservice heeft opgeheven, helaas. als iemand nog suffesties heeft dan horen we het graag.
Rolf, Alice & Bo